In Kokkari staat een eenvoudig bankje, uitkijkend over de zee en een eenzame rots. Soms zit er een stoere meeuw op. Voor ons is het het bankje van geluk. Want wie daar zit, met de zon op je gezicht en de wind van de Egeïsche Zee in je haren, die moet wel gelukkig zijn.
Soms hangt er een bloem aan het bankje. Als dank. Voor een mooi moment, een herinnering, een gesprek.
We ontmoetten ooit een man, liefhebber van Samos, kort voor zijn overlijden, die het bankje ook kende. Hij leefde even op, glimlachte toen we het benoemden. "Dat gevoel," zei hij, "dat vergeet je nooit meer."
De dames van Kokkari komen er samen, bespreken de laatste nieuwtjes, lachen, bedenken wie met wie zou kunnen trouwen. Of wie ze he-le-maal beu zijn. Het leven kabbelt er voorbij, net als de zee onder hen. Soms zitten er jonge mensen, geliefden.. Soms zitten er tevreden oude mensen.. en soms zitten wij er. Dan ben je even de rijkste mens ter wereld. Dat je daar kan komen, dat je leeft, dat je daar mag zijn.
Het bankje is bijna altijd bezet. Logisch ook. Want daar, op dat plekje aan de rand van het dorp Kokkari, is het geluk tastbaar.
💙 Heb jij er ook gezeten?
